Dziś na talerzu prym wiedzie łosoś, dziko żyjący o charakterystycznym czerwonym zabarwieniu. Za jego wyjątkowym kolorem kryje się równie wyjątkowa astaksantyna, królowa przeciwutleniaczy należąca do jednych z najsilniej działających karotenoidów. Jej działanie jest 6000 razy mocniejsze niż witaminy C i 800 razy mocniejsze niż koenzymu Q10. W największych ilościach znajduje się w mięśniach ryb, przez co powszechnie uważa się, że dostarcza im siły i sprzyja ich zdolności płynięcia pod prąd. Chroni komórki przed uszkodzeniami, zabezpiecza skórę, opóźnia procesy starzenia. Wykazuje działanie wspomagające dla pracy serca, mózgu i narządu wzroku (poprawia ostrość widzenia, wspomaga leczenie jaskry). Wspiera mięśnie i stawy, łagodzi stany zapalne, jest silnym środkiem przeciwbólowym, znajduje zastosowanie przy dolegliwościach artretycznych i zespole cieśni nadgarstka. Ze względu na niezwykłe właściwości zdrowotne łososia zdecydowanie warto po niego sięgać. Pamietajmy jednak, że jego wartość odżywcza jest ściśle  związana z jego pochodzeniem. Spożywając łososia hodowlanego zamiast dostarczać dawki zdrowia, serwujemy sobie koktajl chemiczny, pełen zanieczyszczeń, toksyn i substancji rakotwórczych. Nie dajmy się też zwieść handlowym trikom i nie oceniajmy jakości ryby jedynie po jej kolorze. Pomimo tego, że łosoś ze źródeł hodowlanych  ma przeważnie szaro-brązowe zabarwienie to bywa i tak, że hodowcy chcąc osiągnąć intensywnie łososiowy kolor, dodają do paszy sztuczne pigmenty.